Frío

Frío – En tus ojos – Nos teus ellos

Esta es mi aportación a la nueva exposición de Fotoforum Compostela. Podemos verla en la Fundación Gonzalo Torrente Ballester hasta el 2 de enero, exposición colectiva de 57 autores.
FRÍO
[GAL]
Sinto frío e non só pola humidade que pouco a pouco vai subindo, frío porque pasas por min unha e outra vez e non ollas para min, sabes que estou, podes verme pero non me miras. Pasan centos de persoas, esta é unha boa praza, é moi duro pedir na rúa e que a xente olle para o outro lado; ás veces parece que só hai zapatos, só vexo pés, seguidos de pernas, tronco e a maioría faltos de corazón. Podo sentir como pensan “se apuro non se dá conta de que estou 
pasando…” “se falo polo móbil parezo ocupado”… “este que faría para acabar de xeonllos”, se eles soubesen todo o que tes que tragar para estirar unha man na rúa e pedir. Por sorte, unha nena achégase, olla para min e malia todo, medio agochada, cun ollar distante, frío, esboza un pequeno sorriso; grazas por traer algo de luz e dignidade.
Apartando a vista non resolvemos nada; a realidade está fóra, nas nosas vilas, cidades, prazas, rúas e na xente. Se cada un de nós ergue a vista e olla todo o que temos ao noso redor e sobre todo actuamos, pode que algo amañemos.
Fotografía realizada logo de pasar varias horas diante dun Supermercado, vendo como unha e outra vez a xente non mira a quen pide, aparta a vista e segue o seu camiño.
_______________________________________________________________
[ES]
Siento frío y no sólo por la humedad que poco a poco va subiendo, frío porque pasas por mi lado una y otra vez y no me miras, sabes que estoy aquí, puedes verme, pero no me miras. Circulan cientos de personas está es una buena plaza, es muy duro pedir en la calle y que la gente mire para otro lado, a veces da la impresión de que únicamente hay zapatos, solo veo pies, seguidos de piernas, tronco y la mayoría sin corazón. Puedo sentir como piensan “si 
apuro no se entera de que estoy pasando”… “Si hablo por teléfono parezco ocupado”… “algo haría este para acabar así, de rodillas”…, si esta gente supiese todo lo que tienes que tragar 
para estirar una mano en plena calle y pedir. Por suerte una niña se acerca, me mira y a pesar de que medido escondida, con una mirada distante, fría esboza una pequeña sonrisa. Gracias por traer un poco de luz y dignidad.
Apartando la vista no resolvemos nada, ni siquiera aplazamos, la realidad está fuera, en nuestros pueblos, ciudades, plazas, calles y en la gente. Si cada uno de nosotros levantamos la vista y miramos todo lo que tenemos a nuestro alrededor y sobre todo actuamos, seguro que algo resolveremos.
Fotografía realizada después de pasar varias horas delante de un supermercado, viendo como una y otra vez la gente no mira a quien pide ayuda, aparta la vista y sigue su camino.
Mino Andrade
2014